Oog in oog met een jonge Ransuil

Al jaren geniet ik van Ransuilen (Asio otis) bij mij in de buurt. Ik zie ze wel als ze op hun roestplek zitten in de winterperiode, ik zie ze ook elders in de buurt wel eens in een boom zitten. Maar tot voor kort was het me niet gelukt om een nest te vinden of jongen te zien. Maar nu heb ik uitgebreid kunnen genieten van het schattige donzige uilskuiken van de Ransuil, wat een ongelofelijk mooi beestje!

Hierboven  pa of ma Ransuil die een oogje in het zeil houdt en ondertussen uitrust van de nachtelijke werkzaamheden. Een mooie uilensoort met de kenmerkende "oortjes". Ik heb maar een uilskuiken kunnen ontdekken. Ik weet niet of er meer in het nest hebben gezeten, maar het lijkt er in ieder geval op dat de ouder maar een jong meer groot te brengen hebben.
Gelukkig gaat het de Ransuilen dus beter dan de Kerkuilen( Tyto alba) in de buurt die de afgelopen lange winterperiode niet hebben overleefd, zie deze blog voor dat treurige verhaal.

Een uil zien is al bijzonder vind ik, maar een uilskuiken zien is echt helemaal geweldig. Vorig jaar heb ik voor het eerst de jongen van een Kerkuil mogen zien toen die geringd werden, zie deze blog. Dat was ook al zo'n prachtige belevenis, maar een jonge uil zo frank en vrij in een boom zien zitten is nog mooier, want dat is uiteraard natuurlijker. En ook nog redelijk goed te zien, wel wat lastig met de belichting maar ik ben toch heel blij met de foto's die ik heb kunnen maken.

Alle jonge diertjes zijn vertederend, maar het ene jonge diertje heeft dat wel wat meer dan de ander. Wat mij betreft horen de uilskuikens wel tot de categorie die meer dan normaal aandoenlijk zijn.
En zeg eerlijk, zo'n schattig donzig bolletje met die grote ronde nieuwsgierige ogen die sluit je toch meteen in je hart. Vermoedelijk is dit uilskuiken nu een week of 4 oud en heeft hij net het nest verlaten. Zie je trouwens dat hij ook van die leuke oortjes heeft van dons?

Ransuilen voeden zich bij voorkeur met kleine zoogdieren als muizen, maar als die niet voor handen zijn voeden ze zich ook wel met kleine vogeltjes. Doordat ze ook wel vogeltjes eten zijn de Ransuilen minder kwetsbaar voor verhongering in de winter dan Kerkuilen, die uitsluitend muizen eten.
De kleine Ransuil hoeft nog niet zelf op zoek naar voedsel, hij blijft afhankelijk van zijn ouders tot hij 2 maanden oud is.

Ik vind het heel bijzonder om zo uitgebreid te kunnen kijken naar zo'n mooi beestje. Genieten is het om te observeren wat hij doet en om goed te kijken hoe hij er uit ziet. En leuk natuurlijk om  in de gelegenheid te zijn om er foto's van te kunnen maken. Een mooi fotomodel is het die flink meehielp voor mooie foto's door zijn koppie alle kanten op te draaien. Hij bestudeerde Natuurkieker nieuwsgierig en luisterde aandachtig  waar al die piep- en klikgeluiden toch vandaan kwamen.

In de deze periode heeft het uilskuiken heel veel voedsel nodig want het kost enorme hoeveelheden energie om zijn donzige pakje te vervangen door een verenkleed. Het is dus een kwestie van eten wat er te eten valt. Mogelijk zijn eventuele broertjes of zusjes wel vroegtijdig gesneuveld als er niet voldoende voedsel was voor alle kinderen. Dit jong laat al geeuwend even zien hoe zo'n grote mond hij heeft en dat er flinke voedselbrokken mee verzwolgen kunnen worden. Jonge Ransuilen kunnen 's nachts ook een enorm  luide bedelroep laten horen. Ik heb van mensen die wel eens een nest vlak bij huis hebben gehad gehoord dat die kleine makkers je nachtrust daarbij flink kunnen verstoren.

Ik hoop dit kleine Ransuiltje nog even een tijdje te kunnen blijven volgen. Als hij echt goed kan vliegen zal het wel gebeurd zijn met dit kijkgenot en zal ik het voorlopig  weer met de herinnering en de foto's moeten doen. Wie weet komt hij later in het jaar wel samen met zijn ouders naar de roestplek om daar de winterperiode door te brengen.
Het kleine uiltje was moe van al het kijken naar wat er beneden allemaal gebeurde en sloot zijn oogjes en droomde misschien wel van heerlijke muizen die zijn ouders vast weer zouden komen brengen.