Natuur-avontuur in eigen omgeving (11)

Het is al weer een tijd geleden dat ik een blogje heb geplaatst met de titel "natuur-avontuur in eigen omgeving". In deze blogjes laat ik zien wat ik samen met een groepje andere natuurliefhebbers al wandelend in de directe omgeving beleef.
Iedere week gaan we op stap, mooi weer of niet, we gaan lopen en de fototoestellen gaan ook mee.
De hoogste tijd om eens weer een blogje te wijden aan zo'n wandeling.

Volgens sommige medebloggers is het komkommertijd in de natuurfotografie. Ik kan me dat helemaal niet voorstellen, ik vind ook de winter een prachtige tijd om te fotograferen, hooguit is het lastig dat de dagen zo kort zijn en de lichtomstandigheden al snel moeilijk worden. Op 13 december was het echter een frisse maar heldere dag, het was zo koud dat er zelfs nog ijs op de vijver lag.

Als ik wandel heb ik tegenwoordig alleen mijn Panasonic lumix FZ100 bij me, een compacte superzoom die me voor dat soort gelegenheden goed bevalt.
Op de vijver lag ijs, maar ook de plassen en wielsporen op de akkers waren nog bedekt met een dun laagje ijs, altijd leuk om te proberen daar wat opnamen van te maken.
Op zo'n wandeling is de natuurbeleving veruit het belangrijkste, maar ook het vastleggen van de mooie dingen die we zien, krijgt aandacht omdat je aan de hand van foto's zo lekker kunt nagenieten van mooie momenten.

Er was die dag een prachtige wolkenlucht, die de voorbode was van een regenfront dat er aan zat te komen. Wij genoten van de mooie uitzichten in het agrarisch buitengebied waar we regelmatig een rondje maken. Geen spectaculaire omgeving, maar er is altijd wel wat te beleven en te zien voor wie zijn ogen goed open doet. Daarnaast is het  gewoon leuk om  iedere week samen met andere natuurliefhebbers op stap te zijn.

Op dit rondje komen we  langs  een boerderij waar ze als hobby allerlei dieren hebben zoals lama's, herten en diverse vogelsoorten. De herten vonden onze belangstelling zo te zien  wat spannend en stonden bijeen gepakt alert te kijken wat al die fotografen aan de andere kant van het hek van plan waren. Geen echte natuur, maar zo op een doordeweekse wandeling  leuk om even bij te kijken en ze op de foto te zetten.

Er loopt ook een echtpaar Emoe, de grootste vogelsoort van Australië.  Het mannetje gedroeg zich nogal macho en zorgde voor een mooi kijkspel, het vrouwtje raakte daardoor ook nogal opgewonden. Gezamenlijk lieten ze zien waarom het loopvogels worden genoemd en ze kunnen snelheden tot 50 km per uur bereiken. Het mannetje probeerde ook  indruk te maken op de herten, maar die deden net alsof het mannetje niet bestond.

Meneer emoe besloot vervolgens dat ie dan maar eens even indruk moest maken op het clubje wandelaars dat hem zo druk stond te fotograferen. Met grote passen kwam hij aangesneld en dan ben je toch wel blij dat er een stevig hek staat. We moesten  rekening houden met zijn lange nek, want daarmee had de Emoe een verrassende reikwijdte.
Een prachtige kop hebben ze en ik wil er nog wel eens een keer met mijn spiegelreflex een  serie van maken.

Aan het eind van de wandeling nog wat aandacht voor de mooie wolkenluchten en in  de winter zijn ook de takkenstructuren een genoegen om te zien.
En zo hadden we dan niet een echt spectaculaire wandeling, maar we genoten allemaal enorm van al die kleine dingetjes  die we tegen komen en de Emoes met hun uitbundige gedrag waren deze wandeling het toetje van de dag.