Klein geaderd witje

Zo langzamerhand beginnen er steeds meer vlinders te komen, dat vind ik prachtige diertjes om te fotograferen. Op eerste paasdag heb ik me daarom maar weer eens uitgebreid gericht op de vlinders.
Ik ging eigenlijk vooral op stap om de oranjetipjes (Anthocharis cardamines) te fotograferen, maar toen ik een paartje klein geaderde witjes (Pieris napae) zag zitten kon ik die natuurlijk ook niet zomaar voorbij lopen.

Het is hard werken voor de vlinders, eten drinken, op zoek naar een partner. Een vlinderleven is maar kort dus er kan geen tijd verspild worden. Er stond 20 april een stevige oostenwind, maar toch was er volop actie bij de vlinders. Je kon echter wel zien dat ze af en toe flink last hadden van de wind.

Zoals gezegd kwam ik een paartje kleine geaderde witjes tegen die mooi vrij boven op een pinksterbloem zaten. Ik bleek niet de enige te zijn die dit paartje opmerkte. Regelmatig kwamen andere mannetjes het paartje storen omdat ze ook met het vrouwtje wilden paren. Die mannetjes gaven hun toenaderingspogingen niet zomaar op en een paar keer ging het paartje er daarom maar vandoor. Hier kon ik zo'n indringer vastleggen, lastig om alles mooi scherp te krijgen, maar het geeft het gedrag hier wel mooi weer.

Het verbaast me altijd weer hoe goed veel dieren gecamoufleerd zijn. Dit paartje kleine geaderde witjes zou je zomaar voorbij kunnen lopen als je niet goed uitkijkt. En wie weet hoeveel diertjes ik die dag echt voorbij ben gelopen omdat ik ze niet zag zitten. Je kunt hier ook mooi zien dat de kijkrichting veel uitmaakt. Van opzij heeft een vlinder nog wel een heel oppervlak, maar van voren is hij maar een heel smal streepje.

Vanwege de wind en door te opdringerige mannetjes verhuisde het paartje een paar keer en helaas niet altijd naar even fraaie zitplaatsen. Maar ja daar waren ze natuurlijk helemaal niet mee bezig, een beetje in de luwte en liefst een beetje uit het zicht van andere mannetjes, dat was denk ik hun wens. Ik was blij dat ik ze iedere keer weer terug kon vinden want ze vlogen telkens wel tientallen meters weg. Meestal heb ik bij het fotograferen van vlinders de 300mm lens en de macrolens bij me. Ik begin vaak met de 300 mm en als een insect echt behoorlijk honkvast lijkt pak ik de macrolens er bij. De bovenste is gemaakt met de macrolens en de tweede met de 300mm, waarmee ik de meeste foto's in deze blog heb gemaakt.

 

Er werd nog maar eens weer verhuisd vanwege een mannetje dat niet van ophouden wist. Een leuk plekje werd er uitgezocht, weliswaar tussen de grassprieten, maar redelijk vrij en met mooie decoratieve rode blaadjes van zuring in de achtergrond.
Je kunt hier ook zien hoe hard het waaide, het paartje werd door de wind van de ene kant naar de andere geblazen. voor mij de kans om ze vanaf dezelfde plek van beide kanten te fotograferen. De eerste met de 100 mm macrolens en de tweede met de 300mm lens.

Van de paardenbloemen werd ook dankbaar gebruik gemaakt, het bleek een solide windbestendige zitplaats te zijn voor het paartje. Daarnaast is de paardenbloem een prima plant om even te eten en de energiereserves aan te vullen want het is hard werken voor deze fladderaars. Naast dit paartje heb ik nog meer vlinders en andere beestjes vastgelegd, maar dat komt in een volgend blog nog wel aan bod.