Doortrekkende Wulpen

Momenteel zie je veel vogels Rondtrekken in groepen. Kleine vogeltjes als mezen en vinkensoorten,  grote vogels als ganzen en zwanen trekken nu ook rond in groepen.
En 3 november 2013 kwam ik een grote groep Wulpen (Numenius arquata) tegen, prachtige sierlijke steltlopers met een lange kenmerkende naar beneden gebogen snavel.

Het was weer voor het eerst dat ik een rondje maakte door een gebied waar ik graag in de late herfst en winterperiode een bezoek aan breng. Het is een landelijk gebied met water en veel graslanden en wordt vaak bezocht door onder andere diverse ganzen en zwanensoorten. Regelmatig zie ik er ook groepen vogels die op doortrek zijn. Op deze dag was er een flinke groep van ruim  40 Wulpen aan het foerageren.
Prachtige dieren zijn het met een fraai verenkleed. Het zijn de grootste Steltlopers van Nederland en zelfs van West-Europa, voor meer informatie kun je deze wulpenblog lezen en bekijken.

Ik maakte mijn rondje omdat ik nieuwsgierig was of er al veel ganzen zouden zijn. Er waren inderdaad al wat groepjes Kolganzen te zien. Terwijl ik daar naar stond te kijken meende ik in de verte Wulpen te ontwaren. Tja en een groep Wulpen zie ik minder vaak dan een groep ganzen, dus de keus was snel gemaakt, op naar de Wulpen. Ganzen zijn heel waakzaam, maar Wulpen zijn mogelijk nog wel wat schuwer. Het was dan ook een hele kunst om ze een beetje binnen het bereik van de camera te krijgen. Bij het minste of geringste vloog de groep Wulpen op, vaak ook veroorzaakt door onrust bij een troep Spreeuwen die er ook aanwezig was.

Ik besloot om gewoon een tijdje met de auto te blijven staan en af te wachten of de Wulpen niet al foeragerend mijn kant op zouden willen komen. Onderwijl kon ik ze mooi met de verrekijker bekijken, terwijl ik de camera binnen handbereik had liggen. Ik heb zo een uur bij deze mooie dieren gestaan en me enorm vermaakt met het kijken naar hun gedrag. Met enorme ijver staken de Wulpen hun lange snavels diep in de grond om zo lekkere vette wormen op te sporen. De vrouwtjes hebben de langste snavels, bij mannetjes en jonge vogels is de snavel iets korter maar ook nog steeds een flink formaat.

Af en toe streken grote groepen Spreeuwen ook neer op het grasland en ik vond het boeiend om te kijken hoe die verschillende soorten vogels dan met elkaar om gaan. De Wulpen leken zich weinig aan te trekken van die kleine drukke Spreeuwen. De Wulpen bleven onverstoorbaar zoeken naar eetbare zaken en een enkeling leek zelfs schijt te hebben aan al dat klein grut om hem heen..,. iets wat ik overigens pas thuis op de computer zag hoor, maar wel grappig.

Af en toe leek een Wulp het toch even aan de stok te hebben met een Spreeuw. De reden daar van zag ik ook pas toen ik de foto's thuis groot op het scherm kon bekijken. De Wulp bleek bliksemsnel naar een Spreeuw uit te halen als die een worm wist te vinden. Ook al zie je de Spreeuw luidkeels protesteren, zijn lekkernij was hij onherroepelijk kwijt, die verdween in de lange snavel van de Wulp.

Zo heb ik een uur lang geboeid naar al deze vogels zitten kijken en me ook verbaast over de foerageertechnieken. Het is toch wel heel vernuftig hoe de Wulpen en ook de Spreeuwen al die regenwormen weten op te sporen en feilloos en zonder ze stuk te trekken uit de grond weten te peuren.
Door zo rustig die dieren te bestuderen leer je toch steeds weer wat meer over ze. En deze keer was het ook weer heel nuttig om foto's te maken want anders had ik nog niet geweten dat de Wulpen voedsel pikken van de Spreeuwen.

Mijn vierde jaar van  natuurkiekeravonturen is zo goed begonnen. Er kwam overigens een spectaculair eind aan dit mooie schouwspel toen een Sperwer op het toneel verscheen. Helaas heb ik daar geen foto's van maar erg boeiend om te zien hoe de Spreeuwen het luchtruim kozen in een dicht opeen gepakte groep. De Sperwer deed wel aanvallen op die groep, maar wist geen Spreeuw te pakken. Door alle spektakel raakten de Wulpen ook verontrust en vlogen weg, ver buiten mijn camerabereik. Dat betekende het einde van de voorstelling.
Terwijl ik naar de Wulpen en de Spreeuwen keek zag ik ook mijn eerste Blauwe Kiekendief weer. Ik heb daar nog geen geweldige opnamen van kunnen maken maar ik hoop deze Blauwe Kiekendievenblog toch nog eens te kunnen overtreffen. Nu was ik al heel blij te zien dat ze er weer zijn.