De Wulp is onze grootste steltloper

De Wulp (Numenius arquata) is de grootste steltloper van Nederland en zelfs van West-Europa. Een prachtige statige vogel die er met zijn unieke zang in het voorjaar voor zorgt dat je helemaal in de lentestemming komt. De vogel in deze blog kwam ik al tegen op 15 januari 2012, dus voordat de paar winterse weken begonnen.
Dat ik er toen al eentje tegenkwam,was best een verrassing, want ik had  midden in de winter eigenlijk geen Wulp in de Drentse dreven verwacht, meestal zie ik de eerste Wulpen pas in het voorjaar.
Het toen zachte winter zal er wel de oorzaak van zijn geweest dat er toch een Wulp liep te foerageren.

De Wulp is 50-60 cm en een fraaie verschijning in het veld. Afhankelijk van het licht kan je heel verschillend tegen de kleur van de Wulp aankijken, vaak lijken ze heel donker, maar als je wat geluk hebt met de lichtval, dan kun je zien dat ze eigenlijk behoorlijk licht van kleur zijn en heel mooi getekend.
Ik had die dag goed licht en het prachtige verenkleed  is dan ook goed te bewonderen.

Het meest karakteristieke aan de Wulp is zijn grote slanke snavel die gebogen is en met de punt naar beneden wijst. De vrouwtjes hebben een nog grotere snavel dan de mannetjes en de staart komt voorbij de vleugelpunten, terwijl bij de mannetjes de vleugelpunten voorbij de staart komen. Als je deze kenmerken voor bovenstaande foto bekijkt, dan ga ik er vanuit dat de vogel een vrouwtje Wulp is.

Met de grote gebogen snavel zoekt  de Wulp in de modder, tussen het gewas en in ondiep water naar voedsel. Het viel me op dat de vogel bij het zoeken en eten heel vaak de ogen dicht had, ik neem aan dat het een beschermingsmechanisme is om geen beschadiging aan het oog op te lopen. Op het menu van Wulpen staan Insecten en insectenlarven,kleine schelpdieren, slakken, kreeftachtigen en zoals op de foto te zien is ook regenwormen.

Ik heb wel een half uur zitten kijken naar deze foeragerende Wulp en het was verbazingwekkend hoeveel wormen de vogel in die tijd tussen de grassprieten door uit de grond wist te pulken.
Men vermoedt dat de lengte en de vorm van de snavel het de Wulp makkelijker maken om wormen op te sporen en ook om ze makkelijker uit de grond te kunnen trekken. Hoe dan ook, ik heb me er een tijdje prima mee vermaakt om het allemaal eens goed te bekijken.

De Wulp leek niet erg onder de indruk van mijn aanwezigheid, mijn ervaring is dat Wulpen  nogal schuw zijn en vaak een eindje wegvliegen als ze in de gaten hebben dat je ze aan het observeren bent.
Ik ben blij met deze foto's, want ik had tot nu toe nog niet veel foto's kunnen maken van Wulpen.
Afgelopen weekeinde had ik opnieuw een ontmoeting met Wulpen en ik krijg altijd extra zin in de lente als het prachtige gejubel van het mannetje Wulp weer te horen is, wat mij betreft een van de mooiste lentegeluiden die er zijn...
Dus als je de kans hebt ga er op uit om die prachtige Wulpen te zien en vooral ook te horen.