Natuurbeleving als je visueel beperkt bent

Onlangs had ik een afspraak met iemand om te laten ervaren hoe ik natuurcoaching geef en hoe ik mensen de natuur laat beleven.
Op zich niets bijzonders zou je zeggen, maar deze persoon heeft een visuele beperking en mist dus een belangrijk zintuig als je de natuur wilt beleven. Voor mij als visueel ingesteld persoon kan ik me amper voorstellen hoe het zou zijn als ik de natuur niet meer zou kunnen zien en niet meer zou kunnen fotograferen.

Voor mij een uitdaging om hem ondanks zijn handicap een mooie natuurcoachingssessie en natuurbeleving  te bezorgen en te ervaren hoe zo'n sessie zal verlopen en wat er dan anders is.
Ik heb Wiebe leren kennen toen ik een ondernemerscursus volgde waar hij docent was. Hij was heel benieuwd wat mijn enthousiaste praatjes tijdens de cursus waard zouden zijn in de praktijk. Kortom we hadden allebei zo onze belangen bij deze afspraak en benieuwd hoe het zou gaan.

Allereerst hebben we een bezoekje gebracht aan de dit jaar als mooiste verkozen boom van Drenthe, een enorme zomereik in Beilen. Al sinds jaar en dag een indrukwekkende en opvallende boom, die in de volksmond bekend staat als "de dikke boom".
De boom staat aan een drukke weg dwars door het dorp, al het verkeer dat daar langskomt bleek voor Wiebe, die zijn gehoor sterk inzet om zich te oriënteren heel hinderlijk te zijn. Het maakte het lastig voor hem om zich volledig op de  boom te richten. Van te voren had  ik zelf al had bedacht dat het horen voor hem vermoedelijk heel belangrijk zou zijn en nu de bijgeluiden de natuurbeleving dusdanig beïnvloedden, besloot ik voor ons vervolg een ander natuurgebied te kiezen dan ik eerst in gedachten had.

In het gebiedje waar ik eerst naar toe wilde kun je vaak erg duidelijk het verkeer van de A28 horen en ik was er die dag al geweest en had ervaren dat dat nu ook het geval was. Ik besloot om daarom mijn plannen te veranderen en een plek te kiezen midden in het Dwingelderveld, ver genoeg bij verkeerswegen vandaan om uitsluitend de geluiden van de natuur te kunnen horen.
Het eerste stukje van het rondje dat we nu zouden maken bestond uit een betonpad, het eerste wat mij gevraagd werd was de vraag of we de hele weg over beton zouden lopen. Mijn ontkennende antwoord was een hele opluchting, want op een betonpad lopen was volgens Wiebe saai. De rest van de route ging heuveltje op en heuveltje af over zandpaden met veel boomwortels en het bleek dat hij dat niet eng vond, zoals ik een beetje vreesde, maar juist een prachtig onderdeel van de natuurbeleving die ik hem voorschotelde.

Naast het zien beschikt een mens gelukkig over nog meer zintuigen, we kunnen ook horen, voelen, proeven en ruiken. Al die dingen hebben we ook gedaan, we hebben staan luisteren naar de wind die zich verplaatste door de boomtoppen en wat Wiebe deed denken aan het zeilen waarbij je ook kunt ervaren hoe de wind zich verplaatst.
We hebben gevoeld hoe gemeen de stekels van de bolster van een tamme kastanje prikken en geproefd hoe de kastanjes smaken. Ik heb laten voelen hoe zwaar een natgeregend eekhoorntjesbrood was en hoe klein en teer de de paddenstoeltjes zijn die ik graag fotografeer.
We hebben goudhaantjes gehoord en de roep van grote bonte spechten, het geroffel van de spechten kende Wiebe wel en geniet daar altijd enorm van en nu weet hij ook hoe de roep van een grote bonte specht klinkt.

We hebben geroken aan diverse dennentakjes en opgemerkt dat een fijne spar heel anders ruikt dan een grove den. We hebben de bast van diverse bomen gevoeld en opgemerkt hoeveel variëteit ook daarbij is. Om bij een oude boom met spechtengaten te komen moesten we over allerlei stronken klauteren en bukken voor takken die in de weg hingen, maar dat waren voor Wiebe geen hindernissen, maar leuke uitdagingen.
Gedurende de wandeling ging het wandeltempo steeds meer naar beneden en kwam er steeds meer ruimte voor de beleving, mooi om te merken hoe dat op een gegeven moment heel natuurlijk ging. Terwijl we op de hurken bij een stronk met mos en kleine zwammetjes zaten en de zon op ons hoofd voelden schijnen bespraken we hoe we deze wandeling door de natuur beiden hadden ervaren.
Het mooiste compliment dat ik kreeg was de opmerking: "je hebt mijn visuele beperking volledig gecompenseerd met alles wat je me hebt laten beleven".
Voor mij was het ook een heel waardevolle ervaring waar ik met veel plezier op terug kijk, dank Wiebe dat je dit met me hebt willen ondernemen en fijn hoe jij hebt laten zien dat een visuele beperking natuurbeleving absoluut niet in de weg hoeft te staan.