Libellen en Sprinkhanen in de Witte Venen

In deze blog foto's van libellen en sprinkhanen die ik op 25 september tegen kwam  in de Witte Venen, een natuurgebied in Drenthe. In eerste instantie kwam ik op deze mooie dag slechts een enkele insect tegen, maar op de terugweg zaten er een stel bij elkaar op dood hout en was er nog een bijzondere waarneming...

Heidelibellen behoren tot de libellen die nog laat in de herfst zijn aan te treffen, tot wel in november toe, uiteraard afhankelijk van het weer. Op deze mooie zonnige herfstdag in september liet ook bovenstaande Bloedrode Heidelibel zich zien en fotograferen.

Hierboven twee keer een Watersnuffel, een soort waterjuffer, een soort die ik best lastig vind om te determineren en ik vergis me er ook nog wel eens weer in, maar het is net als bij vogels leren herkennen toch een kwestie van oefenen. Het lastige bij libellen vind ik de kleurvariaties die er voorkomen en dan weer niet in de gidsjes staan. Ook daarom vind ik het prettig om dit soort foto's te maken zodat ik zelf een archiefje krijg met allerlei kleurvariaties.

Sprinkhanen op naam brengen vind ik nog moeilijker en is ook met behulp van foto's lukt dat vaak niet.
Kenners kunnen ook veel sprinkhanen op naam brengen aan de hand van het geluid dat ze produceren, maar ook dat is iets wat ik niet beheers. Bij bovenstaande foto's kom ik dan ook niet verder dan Veldsprinkhaan. Maar belangrijker is dat het gewoon heel mooie insecten zijn en daarom zeer geschikt om te fotograferen en steeds weer verbaas ik me dan over de fantastische schutkleuren.

De mooiste vondst die middag was een vrouwtje Gewoon Spitskopje. In de eerste plaats omdat ik die nog nooit gezien had. Dat is niet zo heel gek, want ze komen in Drenthe niet heel veel voor en daarnaast zijn het maar kleine beestjes. Goed kijken en een portie geluk dus en de mazzel was nog niet op...

Het Gewoon Spitskopje behoort tot de Sabelsprinkhanen, die hun naam danken aan de sabelvormige legbuis waarmee het vrouwtje haar eitjes legt.
Die sabel lijkt een eng steekapparaat, maar is dat dus niet. Het vrouwtje is dus uitgerust met zo'n indrukwekkende legbuis, bij mannetjes ontbreekt die legbuis en zij moeten het stellen met twee kleine uitsteekseltjes.
Tot mijn verrassing bleek dit vrouwtje eitjes te gaan leggen in het oude, dode hout waar ik haar op aan trof. Wat een bijzonder gebeuren om te kunnen zien en wat vernuftig dat zo'n beestje met een dergelijk legapparaat is uitgerust dat ze er hout mee kan doorboren!