Uitsluipende Smaragdlibel - deel 2

In deel 1 kwam de jonge Smaragdlibel uit het larvenhuidje kruipen.
Hij heeft al een tijd op zijn kop gehangen, maar nu zit hij met de kop omhoog aan het lege huidje vastgeklemd en is druk bezig om zich op te pompen en onder invloed van de zon meer kleur te krijgen en uiteindelijk zover te komen dat hij kan vliegen. Dit alles duurt zo maar een uur of nog langer en het was dus fijn, dat we fantastisch weer hadden en ook voor onszelf de zaakjes goed voorbereid hadden, met eten en drinken en een krukje om op te zitten. 

Het was voor ons een verrassing naar welke soort libel we eigenlijk zaten te kijken. Ik ben pas vorig jaar serieus begonnen met het observeren van libellen en ik moet zeggen dat ik het af en toe knap moeilijk vind om ze van een naam te voorzien. Lastige bijkomende moeilijkheid bij zo'n uitsluipende libel is, dat hij zijn uiteindelijke kleur nog niet heeft, het zijn allemaal " bleekscheetjes" als ze uit hun larvenhuidje kruipen.

 

Op bovenstaande foto's is mooi te zien hoe, beetje voor beetje, de vleugels zich door het oppompen aan het ontvouwen zijn. Verder zie je hoe het beestje ook al wat meer kleur begint te krijgen. De ogen zijn al op kleur en daar kan hij je ook goed mee zien, maar hij kan niet reageren en is nog steeds een kwetsbaar en weerloos insect. De ogen van de Smaragdlibel zullen overigens in de loop van de tijd nog verder verkleuren naar een kenmerkende felgroene kleur.

Weer een tijdje verder waren de vleugels opgepompt en doorzichtig geworden, zodat er fraai zicht kwam op het buizennetwerk in de vleugels. Als je zo uren zit te kijken, te fotograferen en te bewonderen, dan wordt je je steeds meer bewust, hoe vernuftig de natuur in elkaar steekt. De tijd vliegt dan ook voorbij en we hadden allebei niet in de gaten hoeveel tijd er was verstreken.

Dat is een van de mooie dingen van de natuur, je kan er eindeloos van genieten!

Tot mijn vreugde ontdekte ik dat onze uitsluipende libel een Smaragdlibel was. Toen het borststuk flink begon te verkleuren en de metaalachtig groene kleur tevoorschijn kwam, kon het niet missen.

Als ze eenmaal uitgevlogen zijn, krijg je niet zo heel gemakkelijk goede kansen om ze te fotograferen, want dan zijn het ongelooflijk drukke dieren, die voortdurend heen en weer vliegen.

Op de eerste van de twee bovenstaande foto's zie je dat de libel de vleugels nog tegen elkaar heeft gevouwen. De onderste foto toont de libel met opengeklapte vleugels. Ik vind dat altijd een mooi moment, zo opeens zie je de vleugels openklappen. Vanaf dat moment kan het ieder moment zover zijn, dat de libel klaar is om weg te vliegen.

Daar zit hij dan, een spiksplinternieuwe Smaragdlibel. Zo'n twee of misschien wel drie jaar heeft hij als vraatzuchtige larve in het water door gebracht. Ruim twee uur heeft hij er over gedaan om zo mooi te worden dan hij nu is. Wat hem nu rest zijn enkele weken tot maanden op zoek naar vrouwtjes om mee te paren en zo te zorgen voor nageslacht en daarnaast in gevecht met andere mannetjes in de buurt....

Wat ons rest is de herinnering aan een wonderlijk schouwspel en een serie prachtige foto's, die ik overigens samen met Greetje heb gemaakt, een groot deel van de in deze berichtjes getoonde foto's zijn door haar gemaakt.