Veel Reeën gezien tijdens natuurrondje

Tijdens een ritje in de omgeving werd ik 2 februari verblijd met een heel aantal Reeën(Capreolus capreolus). Altijd leuk om deze oudste Hertensoort van Europa te zien en zeker als ze in een groep bij elkaar zijn zoals in deze tijd van het jaar nog het geval is. Eerst zag ik een groepje van vier met daar bij een prachtige Reebok en daarna nog een wat groter gezelschap bestaande uit zeven dieren.

Het eerste groepje zat behoorlijk ver weg, maar ik had mijn 500mm lens bij me evenals de converter zodat ik net genoeg bereik had om ze toch nog op een acceptabele manier te kunnen vastleggen.
Het valt me steeds weer op dat je heel vaak gewoon overdag Reeën ziet lopen en dat ze zich als koeien in de wei gedragen en onbekommerd lopen te grazen. In mijn jeugd moest je wachten tot ze in de schemering tevoorschijn kwamen, of moest je 's morgens heel vroeg op stap. Het schijnt dat Reeën zich steeds meer in dit soort agrarische gebieden overdag ophouden en zich helemaal aanpassen aan die situatie.

Reeën die zich in dit soort open gebieden ophouden en ook overdag foerageren worden veldreeën genoemd. Ze passen zich ook qua veiligheid aan het open agrarische leefgebied aan en hebben net als bijvoorbeeld ganzen voortdurend iemand van de groep op wacht staan die speurt naar onraad. Ze hadden blijkbaar een vaste route want ze liepen vlak langs een draad, wat op de eerste foto's ook te zien is. Het grappige was dat ze bij een sloot niet de dam namen en gewoon doorliepen, maar ze gingen onder het draad door om over de sloot te kunnen springen. Blijkbaar was het ze niet bekend dat er nu een opening in de draadomheining zat.

Heel apart om dat te zien, geen van de vier bedacht dat ie gewoon rechtdoor had kunnen lopen. Voor mij was dat leuk want zo had ik vier keer de mogelijkheid om te proberen mooie actie-opnamen te maken van slootje springende Reeën.
Het was fijn om zo een poos dit groepje Reeën zo te observeren, ik geniet daar enorm van en ik probeer dan meteen ook weer wat te leren van het gedrag van de dieren.
Toen ze allemaal over de sloot waren gesprongen ben ik verder gegaan want ze liepen steeds verder bij me vandaan.

Ik kwam op mijn rondje ook nog prachtige Buizerds en Blauwe Kiekendieven tegen, maar daarover zal ik in een later blog nog wel verslag doen.
Want ik kwam tot mijn genoegen nog een groep Reeën tegen, zo'n groepje met Reeën noem je trouwens een "sprong", ik weet niet waar dat woord vandaan komt, misschien wel omdat ze zelf van die enorme sprongen kunnen maken.
Als iemand weet waarom zo'n groepje "sprong " genoemd wordt hoor ik dat graag.
Dit groepje stond in een prachtig winterzonnetje te foerageren en veel dichterbij dan het vorige groepje.
Deze kans wilde ik me niet laten ontglippen om daar nog wat opnamen van te maken.

De Reeën  stonden in het open veld en ik had niet veel kans om me met de auto verdekt op te stellen, maar een auto is vaak een redelijke schuilhut. Helaas kwam er echter een fietser aan en je ziet meteen wat het gevolg daar van was. Ik had al aan de wijd open gespreidde witte spiegels  gezien dat de Reeen heel alert waren en ja voor een fietser gaan ze echt op de loop. Gelukkig had ik nog net een paar opnamen van dichtbij kunnen nemen.

Met de spiegel geeft een Ree voor de andere groepsgenoten aan dat er gevaar is, ze doen dit door de witte haren van de spiegel op het achterwerk uit te spreiden zodat er een grote opvallende witte vlek ontstaat. Als een van de Reeën zo'n spiegel opent is meteen de hele groep alert en als er dan ook maar een Ree beslist dat er gevlucht met worden gaat de rest ook mee er vandoor.
Aan de spiegel kun je ook zien of de Ree een Reegeit of een Reebok is. De  bokken hebben een niervormige spiegel en de reegeiten hebben een hartvormige spiegel met een kort haarpluimpje dat schort wordt genoemd.

Reeën die voornamelijk in open agrarisch gebied leven verstoppen zich niet maar verwijderen zich van het hetgeen ze als gevaar beschouwen.
De Reeën  bleven dus gewoon zichtbaar en stonden af en toe even stil en keken dan even om zich heen, ik denk om in te schatten of ze zich ver genoeg verwijderd hadden van de onveilige situatie.
Uiteindelijk vonden ze het genoeg, maar toen was voor mij de mogelijkheid om foto's te maken wel afgelopen.
Tijd om huiswaarts te keren na een portie heerlijke natuurbeleving en met mooie foto's als herinnering aan deze ontmoetingen met de Reeën. Wie meer wil lezen over de Ree kan ook nog even kijken op deze blog.