Levendbarende hagedissen op Dwingelderveld

Dit is deel 3 van mijn avonturen op het Dwingelderveld van zaterdag 10 september 2011
Ik was al vroeg op stap gegaan omdat ik graag wat mistige omstandigheden wilde fotograferen. Zoals ik in eerdere blogs al vertelde, viel het met de mist tegen, maar daarna viel het ook tegen met de voorspelde zon.
Ik begon me er al een beetje mee te verzoenen dat de zon er helemaal niet meer door zou komen, toen ik opeens toch wat blauw aan de lucht begon te ontwaren. En ja hoor net op het goede moment kwam de zon er toch bij en toen ik bij "mijn" hagedissenplekje aankwam lagen daar al een paar hagedisjes op te warmen in de eerste zonnestralen...

Prachtige diertjes vind ik het en ik kan er niet genoeg van krijgen om er naar te kijken en ook niet om ze te fotograferen. Uit de vele foto's die ik deze dag van de Levendbarende hagedissen heb gemaakt hier dan een kleine bloemlezing. Hierboven een prachtig portret van een volwassen hagedis en ook die zijn maar heel klein, ik verbaas me telkens weer over hun formaat.

De volwassen Levendbarende hagedissen zijn klein, maar de jonkies zijn helemaal van die ukkepukkies.
Het is eigenlijk een wonder dat je ze vinden kan en je moet er ook werkelijk heel goed voor zoeken en kijken. Gelukkig zitten deze hagedissen op een mij bekend plekje en dan hoef ik alleen daar maar te zoeken.

Ze hebben een grote oude halfvergane boomstam als toevluchtsoord uitgezocht, en dat is een prettige ondergrond voor de hagedisjes om op te warmen. Het zijn koelbloedige diertjes en ze hebben zonnewarmte nodig om op jacht te kunnen naar voedsel.

Voor mij is die boomstam ook ideaal, want als zo'n klein beestje tussen de grassprieten zit vind je hem  een bijna niet . Op de boomstam zie je de geweldige schutkleur van deze beestjes en je ziet ook dat ze er behoorlijk op vertrouwen dat jij hen niet ziet. Op de foto hier boven kijkt een hagedisje in een spleet naar een beestje, maar hij kon er niet bij komen. Je ziet ook dat hij zijn staart kwijt was en er waren er meer die zonder staart door het leven gingen, ook al heel kleintjes. Ze laten die staart afvallen als ze bij de staart gegrepen worden als verdediging, er groeit dan weer een nieuwe staart, maar als het daarna nogmaals gebeurt komt er alleen een stompje zoals bij dit beestje.

Het was verbazingwekkend hoe dicht bij ik kon komen met mijn camera en ze leken zich er relatief weinig van aan te trekken. Ik vond het heel bijzonder te merken dat ze er als een haas van door gingen als er fietsers achter me langs zoefden terwijl ze mij tot op zeer dichte afstand lieten naderen. Ze reageren dus heel sterk op plotse beweging. Maar zo dicht bij kon ik zelfs macrofoto's maken van de prachtige schubbige huid en de bijzondere klauwtjes die ze hebben, ik vind dat echt fascinerend!

Leuk was ook om wat gedrag vast te leggen. Een heel klein hagedisje deed niet anders dan zijn bekkie wijd open sperren en geeuwen, het viel nog niet mee om dat vast te leggen maar uiteindelijk was het bingo. En het is nu niet het meest smakelijke, maar er zijn vast niet veel foto's van een poepende hagedis...

Op een gegeven moment was mijn kaartje vol en dat was misschien maar goed ook, want ik kon er gewoon niet bij vandaan komen, het zijn werkelijk schitterende beestjes en ik geniet er steeds weer even veel van als ik ze tegen kom. En dit was wel een prachtwaarneming met zoveel hagedisjes die zich er amper wat van aantrokken dat ik er was en gewoon hun gang gingen.