Hijgend hert der jacht ontkomen...

Onlangs zat ik vanuit de auto te kijken naar een behoorlijke groep Kleine Zwanen en ook liepen er nogal wat ganzen. Terwijl ik die vogels aan het observeren was, zag ik ineens vanuit een ooghoek iets bewegen aan de andere kant van me. Toen ik me daar naar toe draaide om even goed te kijken wat mijn aandacht had getrokken, zag ik vlakbij me een ree lopen...

Omdat de ganzen en zwanen eigenlijk veel te ver weg zaten voor mooie foto's, was het niet moeilijk om te kiezen waar ik mijn camera op ging richten. Ik zie regelmatig Reeën (Capreolus capreolus) en ook op de plaats waar ik stond had ik ze de laatste tijd regelmatig gezien, maar niet zo dichtbij.  En het bleek er niet eentje te zijn maar er kwamen nog vijf andere ook aan gelopen. De Ree is de oudste en meest voorkomende hertensoort van Europa en ook in Nederland komt de Ree volop voor en breidt zich in aantal nog uit.

De winter is trouwens een goede tijd om naar Reeën op zoek te gaan, ze hebben zich dan meestal verzameld in kleine en ook wel grotere groepen. Reeën houden zich graag op in gebieden waar afwisseling is in graslanden en bossen en boomranden, zodat er bescherming en voedsel aanwezig is. Ik heb de indruk dat Reeën langzamerhand steeds minder schuw worden, vroeger zag je ze alleen bij schemer verschijnen. Tegenwoordig is het geen uitzondering om ze gewoon midden overdag te zien foerageren, maar dit groepje was duidelijk verstoord door iets en daarvoor op de vlucht.

Ze stonden even te aarzelen vlak bij, maar gingen er vervolgens vandoor naar de overkant van de weg.
Ik kreeg desondanks de kans om een aantal fraaie foto's te kunnen maken. Als je goed kijkt zie je op bovenstaande foto dat de Ree een ronde donkere plek op deachterpoot heeft, dat is een geurklier. Een Ree heeft daar meerdere van, de meeste tussen de tenen, maar dus ook wat hoger aan de poot en een Reebok heeft er ook nog eentje op zijn kop.
Met de geurklieren wordt een stof afgegeven waarmee de Reebokken hun territorium afbakenen en door het de geurstof kunnen ook de onderlinge Reeën herkent worden.

In de winter hebben de Reeën een opvallend witte spiegel die groter wordt als ze angstig zijn en op de vlucht gaan. Aan de spiegel zijn zijn  de bokken en de geiten te onderscheiden; de bokken hebben een niervormige spiegel en de reegeiten hebben een hartvormige spiegel met een kort haarpluimpje dat schort wordt genoemd.

Bij de Reeën op bovenstaande foto's zijn de spiegels overduidelijk waar te nemen en ook is te zien dat het bijna allemaal reegeiten zijn en vermoedelijk een jong reebokje.
Uiteindelijk werd me duidelijk waarvoor de Reeën opgejaagd werden. Opeens kwam een auto het doodlopende weggetje in racen, ik dacht werkelijk even dat de bestuurder niet wist dat ie in de wei zou belanden als ie niet zou remmen. Maar op het allerlaatst remde hij wel en toen zag ik vanuit de akker ook een oud mank kereltje aankomen sjokken. Overduidelijk dat hij de Reeën had opgedreven en dat het de bedoeling was geweest van de bestuurder om ze vervolgens met een schot hagel op te wachten.

Helaas voor de jagers en gelukkig voor de Reeën en mezelf, stond ik precies op het goede moment op de juiste plaats en is er geen Ree gesneuveld en heb ik foto's kunnen maken waar ik  blij mee ben.
Reeën kunnen overigens tot zo'n 20 jaar worden, maar heel vaak halen ze de 10 jaar nog niet en daar is de mens nogal eens  de oorzaak van hetzij doordat een Ree slachtoffer wordt van het verkeer, hetzij dat jagers hem vroegtijdig afschieten. Maar deze groep is de dans letterlijk en figuurlijk nog even weer ontsprongen.